GELME…

Gelsen de olur gelmesen de
Tabi zaman çok çabuk geçiyor. Gençlik bir servet. Kıymetini bilenler için. Yaşayan bir gün mutlaka ölecek.
Ogün geldiğinde evlatların bir gün ağlayacak.
Sonrası arada bir hatırlanacaksın.
O da Kayseri de 40.ında 52 gecesinde. Bunların hiçbir anlamı yok. Kuran-ı Kerim’de ne 40’ı ne de 52’si ölenler için bir ayet yok. Belki yüz yıllardır inanç gereği hatırlanmak için yapılıyor olabilir.
Tabi sen o arada 40 günde etin kemiğinden ayrılır. Vücudundaki değişikliklerle uğraşırken senin adına helvalar dökülür. Kuranı kerim tilaveti derken herkes evine gider.
Yine tek başınasın.
Buralarda sığamadığın 5 odalı evin yerine 5 metre kare bir alanda üzerine atılan topraklar sayesinde canlansanda çıkamayacağın bir mezar varken daha neyin derdindesin anlamadım.
Efendim, mezarına gelen olursa bayramdan bayrama.
Ben öldükten sonra gelen olsa ne olur olmasa ne olur.
Bu şehirde böyledir. Annenin cenazesine geldim ya diye de hatırlatma yapılır. Gerçekten ölen ölmüş. Adın silinmiş. Adın cenaze olmuş. İsmini söylemezler. Cenaze nerede derler. Buna rağmen hayata dair üç beş yaptığınız iyilik varsa sizi diğer tarafa o götürür.
Konudan konuya geçiyoruz ama.
Bugün Dünya gazeteciler günü.
Üç beş cicili laf, bir iki mail.
Sonrası, Kayseri de bir deyim vardır arkası bağ duvarı.
Evet arkası bağ duvarı.
Siz daha bir futbol maçında gazetecilere yapılan ayıbı temizleyemediniz. Ama mangalda kül bırakmıyorsunuz. Ne siz bizim günümüzü kutlayın ne de biz sizin taltıfınıza bakalım. Bence herkes kendi işine baksın.
Niye mi?
Hep üstü kapatılan olaylar, hep sırt sıvazlamalar.
Bugünlükte bu kadar.
Kalın Sağlıcakla.