UNUTTUK...

Misafir olduğumuzu,
Bir gün gideceğimizi, bizlere de kalmayacağını unuttuk.
Sanki ev sahibi idik, kiracı olduğumuzu unuttuk.
Gönüllerimiz karardı, gönlün sahibini unuttuk.
Sultan Süleyman’a kalmayan dünyanın telaşından, kendimizi, sevdiklerimizi unuttuk.
Sonrası
Taşlı köy.
Oraya gidince de dünyalıklar seni unuttu.
Hayat işte böyle.
Bir varmış bir yokmuş misali.
Bugün varız ama yarın yokuz.
Bütün bunlara rağmen tüm faniler gibi unutulacağımızı bilmemize rağmen dünyaya adeta tapmak niye?
Var mı bilen.
Varsa birisi çıksın anlatsın.
Kimdi bize sıkıntı çektiren, düşün.....
Ona kalacak mı?
Kalmayacak.
Ne makamlar, ne şaşalı günler ve el pençe divan duran insanlar.
Hiç birine kalmayacak.
Peki bu kadar telaş ve gayretler niye.
Kendimizin olmayacak bir dünya için kendimize kalacak günahlar biriktirmenin anlamı ne?
Herhalde nefsimiz.
Şeytana çok yakın olan yer.
Değil mi?
Çevremize bir bakalım.
Corona virüs çıktı, bayramlar bitti.
Kimse gitmiyor, aslında gitmek istemiyordu, virüste bahane oldu.
Şeker toplayan çocuklarımız vardı, bir sapık çıktı yine bir bayram günü şeker toplayan çocuklara tecavüz etti.
O adeti de bitirdi.
Yıllardı cezaevinde sabah öğlen ve akşam yemeklerini bizim verdiğimiz vergilerle yiyor içiyor.
Kısacası, gelenek ve göreneklerimiz bir bir yok olurken, nefsine gem vuramayanların sıkıntılarını hep beraber çekiyoruz.
Ama yine de umudumuz var.
Değil mi?
Çünkü yaşamakta bir umuttur zaten.
Bugünlükte bu kadar, kalın sağlıcakla.